Duurzaamheid vonden ze allemaal erg belangrijk. De een had een onderneming in gerefurbishte knuffels, een tweede noemde zich een groene videograaf (die zal haar camera wel opladen met zonnestroom of zo) en een derde pochte trots over z’n composttoilet. En nu moeten we met elkaar pauze houden. Een toiletbezoekje kan de verplichte conversatietijd met een minuut of vijf doen slinken, bedenk ik. Dus vertrek ik naar het genderneutrale toiletgebouw, alwaar ik moet plaatsnemen naast een stinkende prullenbak. Arme vent, zeg ik tegen mezelf. Maar dat mag niet. Arm persoon, hoor je hier te zeggen. Op dit toilet houd ik het geen vijf minuten vol, alle appjes ten spijt. Ik haast me naar de koffieautomaat, om mijn reukorgaan te kalmeren. Daar, bij het welriekende goedje, wordt gelukkig vermeld dat de bonen fair trade zijn. Na acht uur koffiedrinken is eigenlijk not done in deze groep. De meesten zitten aan de thee (die is behalve fair trade ook biologisch), omdat ze al vier bakjes ophebben en cafeïne toch schadelijker blijkt voor ”je systeem” dan altijd werd gedacht. :::author_streamer 1::: Een enkeling vist met een tang uit een weckpot één minuscuul koekje – glutenvrij uiteraard, en met veel vezels. Ze zijn er in diverse smaken, waartussen je het verschil niet proeft. Ik spoel het gortdroge spul weg met een glaasje cola (dat is er dan weer wél) en probeer een praatje aan te knopen met de enige andere kerel die zich verlaagt tot het nemen van een suikerbom. Maar omdat hij Roderick heet (met ck, inderdaad) en in het Gooi woont, kan zijn status dat wel lijden. Of ik, als meneer die over de SGP sprak, een vrouw heb die werkt, wil hij weten. Eerst heb ik een vraag aan jóu, reageer ik: is de aarde nog te redden met jouw elektrische wagen? Hij haalt z’n schouders op en neemt nog een teug van z’n cola. Dan bedenk ik een betere vraag: die koekjes zijn niet te hachelen, hè? Dat moet hij grif beamen. We bubbelen samen verder. _Arien van Ginkel is vader van vier kinderen, onder wie een tweeling, en werkzaam als mediastrateeg._