Nathanaël en Willemijn Middelkoop worstelen met kinderloosheid

Een laptop ligt op tafel, naast een telefoon die af en toe van zich laat horen. Het is vrijdagmiddag en zowel Willemijn als Nathanaël hebben wat ruimte over in hun agenda. Dat is niet vanzelfsprekend. Werk slokt een groot deel van hun leven op. Nathanaël is wethouder in de gemeente Urk. Willemijn werkt op een de Prinses Beatrixschool in Urk en treedt daarnaast zo nu en dan op als zangeres. Het echtpaar kent elkaar al zo’n vijftien jaar. Hun contact verdiept zich op de Pieter Zandt Scholengemeenschap in Kampen, waar Urkers van allerlei leeftijden vaak samenkomen in de pauze. Ondanks het leeftijdsverschil hebben de twee een klik. Nathanaël: „Zij zong en ik speelde in een brassband en zong bij een mannenkoor. Dat linkje deelden we.” Als zijn vader in 2018 elders een beroep aanneemt, blijft Nathanaël op Urk wonen. Niet in de laatste plaats omdat hij inmiddels verkering heeft met Willemijn. Zij, met een lach: „Zo werd je in plaats van de zoon van de dominee de vriend van Willemijn.” Inmiddels is dat laatste overigens omgedraaid, mede dankzij het feit dat hij in 2021 de eerste niet-Urker lijsttrekker van de plaatselijke SGP werd. Grinnikend: „Nu is hij niet meer de man van Willemijn, maar ben ik de vrouw van de wethouder. Dat voelt wel goed.” Nathanaël: „Al vond ik het andersom ook niet verkeerd.” Het stel trouwt op een regenachtige dag in oktober 2019, waar ze ondanks de kou vol warmte aan terugdenken. Hoewel ze vervolgens meer dan openstaan voor het krijgen van kinderen, blijft een zwangerschap uit, ook als de jaren verstrijken. Nathanaël: „Ik had voor ons trouwen nooit zo nagedacht over het krijgen van kinderen. Maar na een jaar of twee huwelijk gingen we ons toch afvragen waarom het bij ons zo lang duurde.” >„We hoefden ons niet af te vragen welke behandeling we wel en niet wilden proberen. Het kan voor ons gewoon niet” De twee besluiten een medisch traject in te gaan. Dat eindigt al snel, want de uitslag van het vruchtbaarheidsonderzoek is als een mokerslag: Jullie zullen nooit kinderen kunnen krijgen. Willemijn: „De boodschap was heel zwart-wit.” Nathanaël: „We hoefden ons niet af te vragen welke behandeling we wel en welke we niet willen proberen, met alles wat daarbij komt kijken. Het kan voor ons gewoon niet. In die zin zijn we ook weer voor moeilijkheden bewaard gebleven.” ## Rouw De boodschap van de artsen zet de wereld van Nathanaël en Willemijn kort voor de zomer van 2022 volledig op zijn kop. Omdat ze bijna vakantie hebben, besluiten ze het nieuws alleen te delen met de nabije omgeving en zich vervolgens terug te trekken om ongezien te rouwen. Nathanaël: „In ons eigen coconnetje kruipen vonden we heel fijn.” Hij wijst naar de bank achter in de kamer. „Daar hebben we gezeten, opgevouwen in een hoekje.” Willemijn: „Vervolgens zijn we op vakantie gegaan. Ook dat hielp, omdat je dan samen in een andere omgeving bent en het automatisch ook over andere dingen hebt. Pas toen we terug waren van onze vakantie, hebben we het aan de rest van onze familie en vrienden verteld.” De reacties van medeleven die ze bij terugkomst ontvangen, zijn hartverwarmend. En soms ook lastig. Nathanaël: „Want we waren net zelf een beetje door de onrustige baren heen en dan krijg je opnieuw een hele emotionele golf over je heen.” Willemijn: „Soms dacht ik: Sta op en treur niet. Kom op.” Nathanaël schiet in de lach. „Dat is typisch Willemijn.” Zij: „Ik denk dan: ik heb het gezegd, jullie weten het nu, dus we kunnen weer verder. Binnenskamers hebben we het er dan nog weleens verder over.” :::inline_image 1::: Dat klinkt nuchter. Tegelijkertijd is de kinderloosheid wel degelijk een worsteling voor haar en Nathanaël. Hij: „Je moet het accepteren. Dat kost tijd. Al merk ik dat het bij mij met minder emoties gepaard gaat dan bij Willemijn. Zij reageert meer vanuit haar gevoel.” Er zijn meer verschillen in de manier waarop ze omgaan met hun verdriet. Zo vindt Willemijn moederdag verschrikkelijk en heeft Nathanaël juist moeite met doopdiensten. Hij: „We worstelen ook elk met andere aspecten. Willemijn mist het zorgen voor kinderen meer dan ik. Terwijl ik me heb afgevraagd: voor wie doe ik mijn werk nog, als ik niets kan nalaten aan mijn eigen kinderen? Ook had ik graag mijn familielijn voort willen zetten. Het mooie is dat mijn broertje zijn oudste zoon naar mij heeft vernoemd. Hij zei: „We weten dat het voor jullie niet is weggelegd, daarom vinden we het mooi om onze oudste jongen, die dus ook de stamhouder is, jouw doopnaam mee te geven.” Dat vond ik bijzonder.” Of het verschil in rouwen niet voor afstand zorgt tussen de twee? Nathanaël: „We waren gewaarschuwd dat dit ons uit elkaar kon drijven. Maar wij hebben vanaf het begin af aan geprobeerd elkaar daarin te zoeken.” Willemijn: „Het begint ermee dat je je er bewust van bent dat de ander dingen anders ervaart. En dat diens manier van rouwen er ook mag zijn. Dat het oké is als je partner je even niet snapt. En op een gegeven moment vinden we elkaar echt wel weer. Dan is er bijvoorbeeld een Bijbeltekst die woorden geeft aan je gevoel en het gesprek daarover op gang brengt. Dat kan heel helpend zijn.” Nathanaël: „Het is vooral belangrijk elkaar te blijven vertellen wat we voelen, ook al ervaren we dingen anders.” Willemijn: „Muziek is daarbij een gedeelde uitlaatklep. Dan hoeven we het beestje niet eens bij het naampje te noemen om te weten wat de ander doormaakt.” Nathanaël: „Dan kijken we elkaar aan en snappen we elkaar.” ## Geen geheim Inmiddels is het drie jaar geleden dat ze ontdekten dat ze menselijkerwijs nooit kinderen zullen kunnen krijgen. De rouw blijft, maar wordt wel anders. Willemijn: „Die hele rauwe eerste emotie is er bijna niet meer en zwakt sneller af dan eerst. Daardoor raakt het thema kinderloosheid wat meer op de achtergrond.” Nathanaël: „Het went een beetje, het gaat bij je leven horen. In het begin was dat niet zo. Toen voelde de wetenschap dat we nooit kinderen zouden kunnen krijgen als een deken die over ons heen hing en alles om ons heen stempelde en een bepaalde sfeer meegaf. Maar die deken wordt lichter en dan ga je weer zien welke zegeningen je nog wel hebt in je leven en kun je weer genieten.” >„Het went een beetje, het gaat bij ons leven horen. We gaan weer zien welke zegeningen we nog wel hebben” Tegelijkertijd is kinderloosheid niet iets wat ze „een plekje” kunnen geven, zoals anderen soms subtiel zeggen. Willemijn: „Want je omgeving krijgt wel kinderen. En op een gegeven moment zullen die kinderen ook weer kinderen krijgen. Op die manier worden we er telkens aan herinnerd dat dit voor ons anders is.” Nathanaël: „We kunnen niet meemaken wat de jonge ouders om ons heen meemaken. We bidden dat we daarover niet verbitterd raken, dat we anderen hun geluk niet gaan misgunnen. Gelukkig is dat tot nu toe ook niet zo. Als een zusje of broertje weer in verwachting is, dan zijn we oprecht blij voor hen, zonder dat dit gekoppeld is aan ons eigen gemis.” Een paar maanden geleden besloot het stel op Willemijns Instagramaccount over hun kinderloosheid te vertellen. Waarom ze dit deden? Willemijn: „Mensen gaan misschien onderling vragen stellen over het uitblijven van kinderen bij ons. We wisten dat het daarom goed was om het breder te delen.” Ze worden overspoeld met reacties en medeleven. Ook krijgen ze berichtjes van mensen die eveneens kampen met kinderloosheid. Dat geeft herkenning, zegt Willemijn. „Want ook al beleeft elk stel het anders, toch is er een bepaalde verbinding met anderen die hetzelfde doormaken. Je voelt hetzelfde gemis, hetzelfde verdriet. Als moederdag eraan komt, hoef ik alleen maar een appje te sturen: Vind jij dit ook zo’n verschrikkelijke dag?” Nathanaël: „Het geeft een bepaalde mate van begrip. Al is het mijn overtuiging dat iedereen kinderloosheid op zijn eigen manier doormaakt. Er is geen handleiding voor. Je moet dit als stel samen doen, met God.” ## Openheid Door hun verhaal te delen, geven ze anderen bewust een inkijkje geven in een kwetsbaar thema in hun leven. Nathanaël: „We willen ons niet verstoppen. De omgeving vindt het misschien moeilijk om soms de juiste woorden te vinden of vragen te stellen. Maar wij willen open zijn over hoe we het ervaren om geen kinderen te kunnen krijgen.” :::inline_image 2::: Ze hopen dat anderen door hun verhaal zullen beseffen dat het krijgen van kinderen helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Nathanaël: „Het hoort zo bij een voorstelrijtje: ik ben die, ik doe dat voor mijn werk en ik heb zo veel kinderen. We kunnen ons heel goed voorstellen dat mensen er bijna automatisch vanuit gaan dat er wel kinderen zullen komen. Zeker op een kinderrijk dorp als Urk. Dat nemen we ook niemand kwalijk, maar we vinden het goed dat meer mensen beseffen dat het ook anders kan zijn.” Kinderen zijn zo’n waardevol geschenk, weten ze nu beter dan vroeger. Willemijn: „Ik hoor ouders nogal eens mopperen op hun kinderen. En ik snap dat we er allemaal weleens doorheen zitten. Maar toch denk ik dan: weet je wel hoe kostbaar jullie kinderen zijn? Ook doet het soms pijn als ik zie dat sommige ouders niet of nauwelijks voor hun kinderen kunnen zorgen. „Kom maar bij mij, ik zorg wel voor je, denk ik dan.” Want wij hebben wel de mogelijkheden om er voor een kind te zijn, maar geen kinderen gekregen om voor te zorgen. Dat is een stukje rauwigheid.” >„We maken iets heel kwetsbaars door, maar dat doen we samen. Dat is het waardevolle eraan.” Tegelijkertijd willen ze hun pijn niet groter maken dan nodig is. Nathanaël: „Anderen hebben hun eigen kruisen waar ze mee worstelen. Kruisen die je niet ziet van de buitenkant, maar die misschien zwaarder zijn. Daarom vinden we het ook onterecht om de pijn van kinderloosheid als een alles overtreffende pijn te framen.” Willemijn: „Iedereen heeft immers te maken met een stukje gebrokenheid. Juist die geeft een doorkijkje naar het leven hierna, dat volmaakt zal zijn. Ooit komt het goed. Dat troost. En dat maakt ook dat we er zo vrijmoedig over kunnen praten en niet in ons verdriet blijven steken.” ## Toekomst Een vraag die ze weleens uit hun omgeving krijgen, is of ze hebben gedacht aan pleegouderschap. Maar dat thema hebben ze voorlopig geparkeerd. Nathanaël: „Je moet zoiets niet overwegen ter vervanging van eigen kinderen, als een soort second best.” Willemijn: „Zo’n keuze moet je weloverwogen maken, bijvoorbeeld omdat je een maatschappelijke bijdrage wilt leveren. En, hoe stom het ook klinkt, pleegkinderen moeten in je leven passen. Daar moet je voor de volle 100 procent voor kunnen gaan, in de overtuiging dat je er voor deze kinderen wilt zijn. En daar zijn we nog niet over uit. Zoiets moet groeien. Of niet, en dan is het ook oké.” Ze focussen zich voor nu op andere zaken. Op hun relatie bijvoorbeeld. Willemijn: „Je beseft des te meer dat je op elkaar bent aangewezen. We maken iets heel kwetsbaars door, maar dat doen we samen. Dat is het waardevolle eraan.” Ook hun keuzes op werkgebied slokken veel van hun aandacht op. Zo gaat Willemijn na de zomer stoppen met haar baan in het onderwijs om opnieuw te zoeken naar wat bij haar past. „Waar mag ik nodig zijn, en op welke manier? Voor hetzelfde geld is het opnieuw een basisschool, maar dan heb ik me in elk geval ook in andere opties verdiept.” Nathanaël zet zich volledig in voor zijn werk in het publieke domein, iets wat hij het liefste doet. Willemijn: „Juist omdat we geen kinderen hebben die om zeven uur naar bed gebracht moeten worden, kan hij dit bijna onbeperkt doen. Tegelijkertijd moet ik hem soms afremmen: Leg je telefoon even aan de kant, je hoeft je niet overal mee te bemoeien.” >„Er is nu eenmaal lijden in de wereld, en dit is ons stukje lijden. Daarover voelen we geen boosheid” Ook praktisch richten ze hun leven anders in dan de ouders om hen heen, merken ze. Nathanaël: „Bijvoorbeeld met het plannen van een zomervakantie. We kunnen gaan wanneer we willen.” Willemijn: „En zou Nathanaël ooit een functie in het publieke domein buiten Urk krijgen, dan voelen we ons vrij om het dorp te verlaten.” Nathanaël: „Dat zouden we minder snel doen als we kinderen hadden die hier op school zaten.” ## Geloof Of ze hopen dat er misschien toch ooit nog een kindje zal volgen, tegen alle verwachting in? „Nathanael: „Medisch gezien is het uitgesloten, maar voor God is niets uitgesloten. Dat bedoelen we niet als een stukje hoop, want we rekenen er niet op. Maar het is wel het geloof in Gods almacht waaraan we vast willen houden.” Willemijn: „Tegelijkertijd zijn we ook heel rationeel. Er is nu eenmaal lijden in de wereld, en dit is ons stukje lijden. Daarover voelen we geen boosheid.” Nathanaël: „Wel hebben we vragen. Wat wil God met ons leven? Waar wil God ons gebruiken voor Zijn koninkrijk? Die vragen heeft ieder mens, maar voor ons hebben die denk ik nog een extra lading. Ik vind wat dat betreft de uitspraak van Luther mooi: „Al ken ik de weg niet die God met me gaat, ik ken wel de Gids.” Het liefst krijg ik een briefje uit de hemel met instructies welke kant ik op moet, want ik ben een control freak. Maar we weten wel dat we hoe dan ook op Zijn leiding mogen vertrouwen.” _Dit is deel 1 in een serie over ongewenste kinderloosheid. Volgende keer deel 2._ :::kader 1:::

Nathanaël en Willemijn Middelkoop worstelen met kinderloosheid

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Nathanaël en Willemijn Middelkoop worstelen met kinderloosheid

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram