Schuilen bij Huis van Hoop

Het lijkt een gewone boerderijwoning in Goudriaan: een huis met groene luiken voor de ramen, omringd door knotwilgen en weilanden. Slechts een bord bij de inrit verraadt dat het meer is dan dat. ”Huis van Hoop”, staat er in sierlijke letters. Cora, verpleegkundige van beroep, doet de deur open. Zij en haar zus Janneke hebben de koffie en het gebak al klaarstaan. Huis van Hoop heeft een wonderlijke geschiedenis, vertelt ze, terwijl ze plaatsneemt aan een lange eettafel in de gedeelde ruimte van het gebouw. De grote ramen kijken uit een op een groene achtertuin. Achterin lopen schapen. Er staat een groot voetbaldoel en een trampoline en bij het schuurtje is een moestuin. Die geschiedenis begint in 2017. Cora en haar man Dirk (50) hebben dan al langer het verlangen om iets voor anderen te mogen betekenen. Als de oude, vervallen koeienstal naast hun huis te koop komt, besluiten ze die te kopen. Ze blijken het rijksmonument een herbestemming te kunnen geven als woning en kunnen een extra huisnummer krijgen. Daar springen ze op in. Waarom? Dat weten ze nog niet precies. Kort na de aankoop wordt hun vierde kindje geboren: een dochter. Het gezin Van der Heiden geniet volop van de kleine boreling. Maar dan pakken donkere wolken zich samen. Cora: „Ik had in de kraamweek verstopping van een melkklier bij de borstvoeding. Meerdere echo’s lieten een borstontsteking zien, maar antibioticakuren sloegen niet aan. Toen heb ik aangedrongen op een biopsie, omdat mijn moeder en oma borstkanker hebben gehad.” Cora’s voorgevoel komt uit: ze blijkt inderdaad kanker te hebben. Een heftige diagnose, die het hele gezin op zijn kop zet. „Mijn angst werd werkelijkheid. Ik herinner me met moment waarop ik de diagnose kreeg nog heel goed. Ik had de kinderen in bad gedaan en ik brak. Ik was helemaal verslagen. Op mijn knieën vroeg ik: „Heere God, U heeft me net een baby’tje gegeven, mag ik alstublieft voor haar zorgen? De weg vóór mij kan ik niet overzien, ik heb Uw hulp zo hard nodig.”” >„Ik herinner me het moment waarop ik de diagnose kreeg. Ik had de kinderen net in bad gedaan, en ik brak” Niet alleen de wereld van Dirk en Cora staat op zijn kop, ook die van hun omgeving. In hun gemeente wordt een gebedsbijeenkomst georganiseerd. Net voordat die dienst begint, krijgt Cora te horen dat de kanker gelukkig niet is uitgezaaid naar andere plekken in haar lichaam. Een groot dankpunt. Kort na de diagnose begint de behandeling in het Alexander Monro Ziekenhuis. Cora krijgt chemotherapie, hormoontherapie, bestralingen en een operatie aan beide borsten. „Dat was moeilijk. Ik mocht onze baby na de chemo een paar dagen niet vasthouden, omdat zij nog zo klein en kwetsbaar was.” Juist in de zware periode van behandelingen en onzekerheid, valt er bij Dirk en Cora een brief van de gemeente op de mat. Hun verzoek om een extra huisnummer is gehonoreerd. „Ik zat een beetje verloren thuis. Ik zag die brief als een cadeau van Boven, van God.” ## Wees Wat ze met het aangrenzende pand moeten doen, wordt hun steeds duidelijker. Ze willen een ”huis van hoop” creëren, waar mensen die in een crisissituatie zitten, tot rust kunnen komen. Hun idee leggen ze voor aan de gemeente Molenlanden, waar Goudriaan onder valt. Die is enthousiast. „Er bleek veel behoefte aan opvangplekken voor mensen met een zorgvraag.” In sneltreinvaart worden twee appartementen gerealiseerd in het aangekochte pand. De verbouwing is zelfs nog niet helemaal afgerond als het eerste gezin, in 2022, in het opvanghuis komt wonen. Janneke, bestuurslid van Stichting Huis van Hoop: „Er kwam een gezin uit Oekraïne wonen van wie het baby’tje kanker had. Daarna kwam er een tijdje een jongen die wees was geworden (zie kader). Hij kon nog niet op zichzelf wonen en had het nodig dat er even iemand met hem meekeek. Hier kwam hij tot bloei. Dit was precies het opstapje dat hij nodig had.” Cora: „We boden hem structuur, gaven hem een soepje als hij ziek was en hielpen hem met het zoeken naar een eigen huis. Hij belde me begin dit jaar op. „Ik kom weer in Goudriaan wonen”, zei hij. „Ik heb het hier zo fijn gevonden.” Janneke: „Na hem kwam er een jong stel (zie kader). Zij was zwanger geraakt, terwijl ze beiden nog thuis woonden. Ze hadden nog geen huis en moesten begeleid worden in hun start met de baby.” :::inline_image 1::: Een reeks aan bezoekers volgt. Het aantal aanvragen is zo groot, dat er een wachtlijst komt. Cora: „We worden gebeld door het sociaal team van de gemeente en het Prinses Máxima Centrum. Mensen nemen ook contact met ons op nadat ze via via van ons gehoord hebben. Wekelijks krijgen we verzoeken voor opvang.” Janneke: „Daar zitten veel schrijnende casussen tussen.” Cora: „Als we wilden, zouden we een dorp kunnen beginnen met opvangplekken.” Op dit moment wonen er in Huis van Hoop een Oekraïens gezin van vier personen (zie kader) en een Libanese familie van zes mensen. Het eerste gezin woont er al jaren, nadat er bij hun jongste voor de derde keer leukemie werd geconstateerd. De Libanezen wonen nog niet zo lang in het opvanghuis, en verblijven er omdat hun zoontje kanker heeft. Zijn broertje heeft stamcellen gedoneerd. Beide gezinnen hebben in Nederland geen ander thuis. Dat maakt Huis van Hoop voor hen onmisbaar. Vrijwilligers helpen hen desnoods met het vervoer naar bepaalde locaties. Cora: „Bijvoorbeeld als ze naar de apotheek moeten, of naar Den Haag voor hun visum.” Janneke: „We kunnen gelukkig rekenen op een grote groep vrijwilligers. Als het gezin een bepaalde rit niet zelf geregeld krijgt, lukt het altijd wel om iemand te vinden die kan helpen.” Of ze weleens aanvragen hebben moeten weigeren? Janneke knikt. „Een moeder met een hersentumor met twee kinderen die ook heel ziek waren.” Cora: „Toen hebben we met pijn in het hart gezegd dat we er voor hen niet konden zijn. Ik vond hun situatie te confronterend voor mezelf, en daarom heb ik ervoor gekozen ons gezin en mijzelf te beschermen. Ook weigeren we mensen met verslavingsproblematiek. Hun situatie past niet bij ons jonge, opgroeiende gezin.” :::inline_article 1::: ## Wanhopig Terwijl de ziekteverschijnselen van de borstkanker langzaam afnemen, komt er in 2022 wat meer stabiliteit in het leven van de Van der Heidens. Voor even dan. Want Cora krijgt nieuwe klachten. „Dirk en ik zaten op een verjaardag, toen ik van het ene op het andere moment niet kon praten. Ik wilde iets zeggen, maar het lukte niet. Het zweet brak me uit. We hebben de huisartsenpost gebeld; de arts daar dacht dat het kwam doordat ik een drukke week achter de rug had.” >„Dirk en ik zaten op een verjaardag, toen ik van het ene op het andere moment niet kon praten. Ik wilde iets zeggen, maar het lukte niet. Het zweet brak me uit” Een paar dagen later gebeurt het opnieuw. „Ik was met de kinderen aan het eten, en kon hun niet vertellen wat er op tafel stond.” Dirk, die net thuis is van zijn werk, belt de huisarts. Deze keer worden ze doorgestuurd naar het ziekenhuis. Cora moet door een scan. Een spannend moment. „Ik lag daar, bijna hopend dat het een TIA zou zijn, en geen hersentumor.” De arts heeft slecht nieuws: opnieuw heeft ze kanker. „Ik dacht: Hoe ga ik dit vertellen aan mijn kinderen? Zij hebben al zo veel meegemaakt. En wat zijn mijn kansen om opnieuw beter te worden? Ik bad wanhopig tot God, tegelijkertijd wetend dat ik niet beter ben dan iemand anders, en dat er geen reden is waarom mij zoiets niet zou overkomen.” Ze wordt doorgestuurd naar het Erasmus Medisch Centrum. Daar leggen de artsen een link tussen de hersentumor en de borstkanker. „Dit is een uitzaaiing”, is de boodschap. „Hoe de vooruitzichten zijn, weten we niet, maar het is ernstig.” Cora: „Ik heb toen alleen maar gehuild. Ik kon er niet over uit.” De operatie die volgt, verloopt gelukkig voorspoedig. De artsen slagen erin om de tumor volledig weg te halen. En, niet onbelangrijk: Cora’s spraakvermogen blijft onaangetast. „Alleen kreeg ik immunotherapie. Die heb ik nu elke drie weken nodig, levenslang.” ## Onderbuikgevoel Hoewel Cora nog steeds onder controle staat en elke gezondheidscheck veel spanning met zich meebrengt, zijn de uitslagen de afgelopen tijd steeds positief geweest. „We proberen vooruit te kijken, samen met de gezinnen die we opvangen.” :::inline_image 2::: Haar eigen ervaring met kanker helpt Cora bij het begeleiden van de bewoners van Huis van Hoop. „Wij kennen de immense pijn, de spanning voor een uitslag, de stress die erbij komt kijken. We delen elkaars verdriet en pijn. Ze kunnen hier even op ons leunen. En we proberen met elkaar mooie herinneringen te maken door een bakje koffie te drinken in de tuin, of een dagje weg te gaan.” Tegelijkertijd zijn de gezinnen in Huis van Hoop vooral op zichzelf. Ze regelen hun eigen zaken, doen hun eigen boodschappen en koken zelf. Dat is het fijne aan deze vorm van opvang, legt Cora uit. Want juist mensen die te maken krijgen met zware omstandigheden, hebben vaak behoefte aan rust, aan op zichzelf zijn. Maar mocht het nodig zijn, dan is er zo een team van vrijwilligers op de been dat kan voorzien in kleding, speelgoed en eten van de voedselbank, en dat helpt bij het regelen van scholing voor de kinderen en werk voor de ouders. Die groep vrijwilligers was ook belangrijk toen Cora uitviel en vrijwel niets meer kon doen voor de bewoners van Huis van Hoop. Janneke: „Toen hebben wij haar taken overgenomen.” Cora: „Soms belden de bewoners bij ons aan, als ze iets nodig hadden. Dan lieten we hen natuurlijk niet voor een dichte deur staan, maar we gaven hun vraag wel door aan de vrijwilligers.” Zowel Janneke als Cora heeft een achtergrond als verpleegkundige. Die komt van pas bij de begeleiding van de gezinnen, zeggen ze. Cora: „Soms twijfelt een moeder eraan hoe ziek haar kind is. Moet er actie ondernomen worden of nog niet? Dan kijken we even mee. We hebben een lijstje van het Prinses Máxima Centrum met dingen waarop we moeten letten: de temperatuur van het kind, hoe het gezicht eruitziet, de aanwezigheid van plekjes of vlekjes en hoe trouw de medicatie is ingenomen. Maar we vertrouwen ook op ons onderbuikgevoel.” :::inline_article 2::: ## Goud Het is onnodig te zeggen dat het leven van Cora de afgelopen jaren flink is veranderd. Het maakt haar ervan bewust hoe kwetsbaar, maar ook hoe mooi het leven is. „Ik mag nog leven. De kopjes koffie die ik met mijn man drink, zijn goud waard. In de lente de bloemen op zien komen; daar kan ik nu zo van genieten. Het hoeft allemaal niet groots te zijn. Ik ben niet meer materialistisch. De vreugde die we ervaren, zit niet in spullen, maar in tijd met elkaar doorbrengen.” >„De kopjes koffie die ik met mijn man drink, zijn goud waard” Het werk voor het opvanghuis ziet ze niet als een belasting, ook al komt dat naast de zorg voor haar gezin en haar baan in de verpleging. „Huis van Hoop is niet alleen van ons. Anderen helpen mee: de vrijwilligers, de mensen die spullen doneren, degenen die om ons werk heen staan met gebed. Samen zijn we Huis van Hoop. Natuurlijk moet ik weleens uitblazen. Het werk stopt nooit. Als we op vakantie zijn, worden we nog geappt en gebeld. Maar dat is niet erg, want dit project is voor ons heel kostbaar. Alsof de mensen die we opvangen familieleden zijn.” Mocht ze toch weer ziek worden, dan weet Cora dat er een team is dat door kan gaan met het werk, aangestuurd door een capabel stichtingsbestuur. Dat geeft rust. Evenals het vertrouwen op God. „Hij heeft zo veel gegeven. Hij voorziet. Ik ben nooit boos geweest op Hem. Wel was ik verdrietig, vooral omdat ik de kinderen had willen behoeden voor al die onzekerheid.” Buiten mekkert een van de schapen. Poes Pippeloena glipt de kamer in, na even buiten rondgedwaald te hebben. Een waterig zonnetje breekt door. Ook de rust van deze omgeving is van waarde voor de gezinnen die ze opvangen, zegt Cora. Ze wijst naar een donker schaap dat juist zijn kop een beetje optilt om vervolgens te gaan blaten. Met een lach: „Hoe ziek kinderen ook zijn; als ze de schapen horen, beginnen ze bijna vanzelf terug te roepen.” :::kader 1::: :::kader 2::: :::kader 3:::

Schuilen bij Huis van Hoop

Wat vond je van dit artikel?

Lees meer

Ronald McDonald Huis: een bijzonder hotel

Boas (2) overleefde een septische shock

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Schuilen bij Huis van Hoop

Wat vond je van dit artikel?

Lees meer

Ronald McDonald Huis: een bijzonder hotel

Boas (2) overleefde een septische shock

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram