Een schimmelplek links in de hoek op het plafond. Een kakkerlak in de badkamer, waar het licht het niet deed. Er was geen douchekop, geen warm water, het toilet had geen bril en het stonk. Dit was de conclusie van de eerste inspectie van mijn ziekenhuiskamer, vlak voor mijn bevalling.
Ik had net te horen gekregen dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen, omdat het vruchtwater vies was geworden. Ik had ingeleid kunnen worden, maar dit ziekenhuis is maar klein en had niet de juiste apparatuur en kennis hiervoor in huis. Tijd om naar een ander ziekenhuis te gaan, was er niet.
Blijkbaar moest ik ook mijn eigen beddengoed en kussen meenemen, maar gelukkig kon de manager van Rami dat nog langsbrengen. Ik had het geluk dat ik de kamer voor mezelf had; er stond namelijk nog een bed. Dat was voor een andere hoogzwangere dame, die stijf van de zenuwen op haar operatie lag te wachten. Om haar niet nog nerveuzer te maken, deed ik of alles in dit ziekenhuis de normaalste zaak van de wereld was.
Zodra ik op de operatietafel lag, zag ik de zusters op vieze crocs rondlopen. Op een stoel in de operatiekamer lag een leuk, maar stoffig sierkussentje. Toen ik mijn best deed om me op iets anders te focussen, ontdekte ik bloedspetters op het plafond. Terwijl de keizersnede gaande was, klopte het zesjarige dochtertje van een van de zusters op de deur om te vragen of ze even naar me mocht kijken. De anesthesist maakte selfies met mij (en mijn ingewanden).
Ik had geluk dat Rami erbij mocht zijn, want dat is normaliter niet het geval. Alle bevallingen gebeuren in het ziekenhuis, meestal met moeder(s), zussen, vriendin(nen) en man om je heen. Maar zodra je genoeg ontsluiting hebt, komt de gynaecoloog je halen en beval je op de OK. Daar zijn alleen de artsen bij, dus niet je man. Ook met een keizersnede is de man er normaal gesproken niet bij.
Samuel werd gelukkig gezond geboren. Ik zat niet op een roze of blauwe wolk, maar vooral op een grijze heimweewolk. Meteen de volgende dag mocht ik naar huis. Kraamzorg? Dat kennen ze in Egypte niet. Mijn schoonzus heeft ons gelukkig geholpen. Bij Sophia wilde ik per se natuurlijk bevallen, maar is ze uiteindelijk drie weken eerder gehaald, omdat er problemen waren met de navelstreng. Dus kreeg ik een tweede spoedkeizersnede. Dit keer kozen we voor een privéziekenhuis, waar alles schoon was (volgens Egyptische standaarden). De dag na de geboorte moest ik een uur in de auto over een hobbelige weg naar huis, maar dat had ik wel over voor een betere bevallingservaring.
